Hzr. MEVLANAYA DAİR

Hzr. MEVLANA 'nın huzuruna yurt dışından bir ilim adamı gelir ve Hzr. Mevlana bu ilim adamının önünde hırkasının önünü düzeltir ve eğilir..

Çevresindekiler 'sen yüce Mevlanasın,bu kimidir ki önünde eğiliyorsun derler.'

Mevlana cevap verir,' ya o benden önce eğilseydi.'

DOST DEDİĞİN;

Dayanılmaz olduğun zamanlarda bile sana dayanmalı,

Bütün dünya seni üzdüğünde sana moral vermeli,

Güzel haberler aldığında seninle dans etmeli,

Ve ağladığında seninle ağlamalı,

Ama hepsinden daha çok dost matematiksel olmalı

Sevinci çarpmalı,üzüntüyü bölmeli,geçmişi çıkarmalı,yarını toplamalı,

Kalbinin derinliklerinde ihtiyacı hesaplamalı,

Ve her zaman bütün parçalardan daha büyük olmalı

İşi bitince seni bir tarafa atmamalı...

MEVLANA

MEVLANA'DAN ÖĞÜTLER
Paranı ver, gönlünü ver selam ver, canını ver ama SIRRINI VERME!

Günlerini say, servetini say, büyüklerini say ama YERİNDE SAYMA!

Emek ver, kulak ver, bilgi ver ama hiç bir zaman BOŞ VERME!

Satıcı ol, alıcı ol, kalıcı ol, bulucu ol ama BÖLÜCÜ OLMA!

Eşini beğen, işini beğen aşını beğen ama KENDİNİ BEĞENME!

Fidan büyüt, garip doyur, çocuk besle ama KİN BESLEME!

Davet et, hayret et, affet, tövbe et ama İHANET ETME!

Hedefe koş, yardıma koş ama, ORTAK KOŞMA!

Elini aç, gözünü aç, kapını aç ama AĞZINI AÇMA!

Okumaktan zarar gelmez, oku ama LANET OKUMA!

Rakibini geç, sınıfını geç ama GÜLÜP GEÇME!

Ev al, araba al, abdest al ama BEDDUA ALMA!

Zulmü devir, nefsi devir ama ÇAM DEVİRME!

Yaklaş, konuş, tanış ama UŞAKLAŞMA!

Doğrul, devril ama EĞRİLME!

Seslen, uslan ama YASLANMA!

İtil, atıl ama SATILMA!!!

Her cümlesinden alınacak öyle büyük dersler var ki...

......................................................

OLDUĞUN GİBİ GÖRÜN
Güneş gibiol şefkatte,merhamette.
Gece gibi ol ayıpları örtmekte,
Akarsu gibi ol keremde,cömertlikte,
Ölü gibi ol öfkede,asabiyette.
Toprak gibi ol tevazuda,mahviyette.
Ya oldugun gibi görün ,ya göründüğün gibi ol.
Mevlana

Dost matematiksel olmalı;
Sevinci çarpmalı... Üzüntüyü bölmeli... Geçmişi çıkarmalı... Yarını toplamalı...
Kalbinin derinliklerindeki ihtiyacı hesaplamalı... Ve
her zaman bütün parçalardan daha büyük olmalı...
İşi bitince seni bir tarafa atmamalı...

Mevlana

Bir kıyıdan ufka baktım yine, akşamleyin,
Geçmişi andım kızıl ufka bakıp, durmadan,
Yaşla dolup taştı gözler, yine ah görmeyin,
Çöktü karanlık kızıl dağlara, hiç sormadan.

Hızla geçip gitti günler, bana yar olmadan,
Şimdi buruktur gönül, ufka bakıp ağlarım,
Ah niye bittin zaman aşkla sevip doymadan,
Battı güneş hep, batarken kararır dağlarım.

Şimdi bakar gölgeler, yolda giderken bana,
Aklıma gelmişse sızlar yüreğim, geçmişe,
Korku verir gölgeler, şimdi neden baksana,
Gölgelerin ahdı var, zevkle geçip gitmişe.

Sanki duvarlar çöker üstüme, olmaz sabah,
Her neye baksan gelir aklıma hep sevdiğim,
Bir güzelin ahdı var belki de dertler mübah,
Geçmişi ansam da gelmez ki gönül verdiğim.

Özledim seni gülüm ben,nerde kaldın,
Sen baharda, taze Açmış bir bahardın,
Gül dalında güle düşmüş, damlalardın,
Özledim seni gülüm bak ben sarardım.

Gülmedim nice zamandır,özlemekten,
Gözlerimde hayalin ! çok beklemekten,
Özledim seni bulup, hiç sevmemekten,
Özledikçe seni her gün, ben sarardım.

Ah gülüm nereye gittin,sen bu yerden,
Bilmedim gülemedim hep özlemekten,
Nerde kaldı diye sordum her gelenden,
Gelmedin de sana ben bil çok darıldım.

Gözlerim kapıda hep, sen gelmiyorsun,
Beklerim de ne zamandır, bilmiyorsun,
Sen şu aşkımı neden hiç, anlamıyorsun,
Ah gülüm nereye gittin, sen bu yerden.

Ah gülüm dayanamaz, ağlar da Yüksel,
Göz yaşında boğulur hep, durmadan o,
Sen gidince, nice dertler buldu Yüksel,
Göz yaşında boğulur hep, durmadan o.

Çok güzel emeğine sağlık

Canı sen aldıktan sonra ölüm şeker gibidir. Seninle olduktan sonra ölmek, tatlı candan da tatlıdır bize.” diyen Mevlâna’ya göre ölüm, ikinci bir doğuştu. Büyük mürşid, ölümle ilgili düşüncelerini bir gazelinde şöyle dile getirir:

“Ölüm günümde tabutum yürüyüp gitmeye başladı mı bende bu dünyanın gamı var, dünyadan ayrıldığıma tasalanıyorum sanma, bu çeşit bir şüpheye düşme. / Benim için ağlama, “yazık yazık!” deme; şeytanın ayranına düşer, düzenine kapılırsan yazık olur, yazık yazık demenin sırası gelir. / Cenazemi görünce “ah ayrılık, ayrılık!” demeye kalkışma; kavuşup buluşmam o zamandır benim. / Beni kabre indirip bırakınca “elvedâ, elvedâ!” deme; çünkü kabir, can topluluğunun bir perdesidir. / Batmayı gördün ya, doğmayı da seyret; güneşe, aya, batmadan ne ziyan gelir ki? / Sana batmak görünür amma doğmaktır o; mezar, hapis gibi görünür amma canın kurtuluşudur o. / Hangi tohum, yere ekildi de bitmedi; neden insan tohumu için de böyle düşünmüyorsun? /Hangi kova kuyuya salındı da dolu dolu çıkmadı; can Yusuf’u, ne diye kuyudan feryâd etsin? / Bu yanda ağzını yumdun mu aç o yanda; artık senin hay huyun, mekânsızlık âleminin havalarındadır.”

Dîvân-ı Kebîr, 3/169

[img][/img]