Son Yaprak

Konu: Son Yaprak C.tesi Kas. 08, 2008 12:28 am

Şehrin hemen kıyısında büyük bir bahçe içerisinde eski bir köşk. Bahçesinde çok güzel ağaçlar olan bir köşk. İçinde yaşayan bir baba ve 10-12 Yaşlarında kızı

Bir ilkbahar günü kapı çaldı. Baba kapıyı açtı. Karşısında orta yaşlarında efendiden biri duruyordu. Adam nazikçe
-İyi günler efendim
dedi...
-Umarım rahatsız etmiyorumdur. Ben ressamım. İzniniz olursa bir süre bahçenizdeki çınar ağacının resmini yapmak istiyorum. Size bunun için bir ücret ödeyemem ama hergün bahçenizi temizleyebilirim.
Adam kabul etti. Ressam hem efendiden biriydi hemde bahçenin temizlenmesi gerekiyordu.
Ressam artık hergün sabahtan geliyor öğlene dek bahçeyi temizliyor sonrada resim çalışıyordu. Bu arada küçük kızla da arkadaş olmuşlardı. Baba da bu durumdan oldukça hoşnuttu. kızı koskoca köşkte yalnızlık çekmiyordu artık. İçine kapalı bir çocuktu çünkü. Geçen yaz annesini kaybettikten sonra iyice kapanmıştı içine. Artık yavaş yavaş açılmaya başlamış yüzü güler olmuştu. Sabahları erkenden kalkıyor ressamın gelmesini bekliyor onunla bahçeyi temizliyor sonrada ressamdan resim yapmasını öğreniyordu.
Yazın sonlarına doğru bir sabah baba kızını herzamankinin aksine oldukça durgun buldu. Nesi olduğunu sorduğundaysa yanıt alamadı. Kızının durgunluğunu ressamın artık gidecek olmasına yormuştu. Zaten ressamda oldukça uzun zaman kalmıştı ve birden fazla resim yapmıştı.
Baba işine gitti ressam geldi kız herzamanki gibi ressamın yanına koştu. Ama herzamanki gibi değildi. Ressam bunu farketti kızla havadan sudan sohbet etmeye başladı.
-Canı sıkılıyor bu gün dedi
-Gel resim yapmayalım bu gün sohbet edelim ne dersin ?
Kız gece bir rüya görmüştü. Rüyasında birisi ona bahçedeki çınar ağacını gösterip
-Bu ağaçtaki son yaprak düştüğünde sende annenin yanında olacaksın
demişti. Kızın aklı karışmıştı. Annesinin yanına gitmek. Nedemekti bu ? Babasıda gelecekmiydi ? Annesi neredeydi ? Ressam kızı usul usul sakinleşritdi. Bunıun sadece bir rüya olduğunu anlatmaya çalıştı.
Aradan günler geçti yaz yavaş yavaş geçti sonbahar geldi. Resam çoktan gitmiş kız eski durgunluğuna geri dönmüştü.
Bu arada adam kızının gittikçe zayıflamaya başladığını benzinin solduğunu iştahının kesildiğini farketti. Kızı alıp doktor doktor dolaşmaya başladı.
Hiçbir doktor anlayamıyordu kızın hastalığını. Sonbahar gelmiş ortalarına ulaşmıştı. Artık ağaçların yaprakları hızla dökülüyordu. Kızın hastalığıda aynı hızla ilerliyordu.
Kızın odası bahçeye tam çınar ağacına bakıyordu. Babasından yatağını cam kenarına taşımasını istemiş babasıda sebebini sebebini sorduğunda gördüğü rüyayı anlatmıştı. Adam deliye dönmüş elinden birşey gelmemesinin ezikliği ile sürekli dua ediyordu.
Sonbaharda bitti
Kış geldi. Artık neredeyse çınar ağacı dahil tüm ağaçlarda yaprak kalmamış, kız kendinden geçmiş vaziyette sürekli yatıyordu.
Kış iyice ilerledi. Önce yağmurlar sonra kar ve fırtınalar başladı. Tüm ağaçlar yapraklarını dökmüş, kız artık komadaydı.
Ama tek bir ağaçta çınar ağacının en az rüzgar alan en korunaklı uerinde tek bir yaprak kalmıştı. Doktorlar çaresiz ve umutsuz biçimde kızın ölümüne adamı hazırlamaya çalışırlarken, adam çınar ağacındaki o tek yaprağın düşmemesi için dua ediyordu.
Bir mucizeydi bu. Tüm rüzgara fırtınaya kar ve borana dayanmış düşmemişti o tek bir yaprak.
Kış artık yavaş yavaş hızını kaybetmeye havalar bahara dönmeye başlamıştı. Doktorlar hayretler içerisindeydiler. Kız hayata sımsıkı tutunmuş ve ölmemişti. Baba ise hala dua ediyordu.
Havalar ısındı bahar geldi güneş yüzünü yeniden göstermeye başladı. Kz artık gözlerini açıp babasına gülümseyebiliyordu.
Ağaçlar yeniden yeşermeye başlayacakken baba o yaprağı anımsadı. Koşarak bahçeye çıktı. Çınar ağacının yanına gitti ve tırmandı ağaca.
Yaprağa ulaştı.
Yaprak sahteydi !
Tıpkı gerçek bir yaprak gibiydi ama
Sahteydi.
Ressam kızın anlattığı rüyayı dinledikten sonra bu yaprağı yapmış ve ağacın en korunaklı yerine sıkı sıkıya bağlamıştı.

Aslında herzaman bizi umutlarımıza bağlayan birşeyler var. Fakat bunlar herzaman nedense bizim dışımızda şeylerdir. Ya da bizim dışımızda bir şeylerin gerçekleimesini bekleriz. Umdu kendimiz yaratamazmıyız acaba da...
Birisi bizim yerimize ağaca bir yaprak asssın isteriz...

Yıllar önce mail olarak aldığım bir öykü'ydü bu. Hatırladığım kadarını yazıp birazda ben ekledim

Konu: Geri: Son Yaprak C.tesi Kas. 08, 2008 9:47 am

Abicim öncelikla mükemmel bir yazıydı..Nedense çoğu zaman o son yaprağı ağaca kendimiz koyamıyoruz..Bunu başarmak çokmu zor bilmiyorum..Ama bunun yanı sıra onu o ağaca o yaprağı koymak ne denli doğru buda tartışılır..Herzaman ağacımıza yaprak koyacak iyi niyetli birileri olmıcak yanımızda..Bunu yapmayı kendimiz öğrenmeliyiz..

Konu: Geri: Son Yaprak C.tesi Kas. 08, 2008 10:17 am

Çok etkileyici bir öyküydü elinize sağlık.Bu öykü bana maneviyatın ne kadar önemli olduğunu hatırlatıyor.Herkezin hayata tutunmak için inanacağı birşeylere ihtiyacı var sanırım.

Konu: Geri: Son Yaprak C.tesi Kas. 08, 2008 8:05 pm

gercekten çok gzl bi öyküydü tşkler
umudumuz o yaprak gibi olmasın tükenmesin ayakta kalmayı başaralım her zaman yaşamak zor bile olsa yıkılmadan umutla.....................

Konu: Geri: Son Yaprak C.tesi Kas. 08, 2008 9:41 pm

güzel bir kısa hikaye

umutların bittiği anda tutunacak bir nedenimiz eksik olmasın