Çınaraltı

Şu omzuma düşen kuru çınar yaprağı
Beni alıp götürdü Çınar Altı’na
O kahvehanede ne güzeldin sen
Korkusuzca erirdi gözlerimiz aynı potada

Pikap vardı inanılmaz ama Fausto Papetti çalardı
Evdeymiş gibi olurdum gözlerim ışıldardı
O kahvehanede ne güzeldik biz
Fütursuzca gezerdi yüreklerimiz aynı rotada

Çok güzel menemen yapılırdı çayı enfes olurdu
Dalga sesleri ninni gibi dinginleştirirdi
O kahvehanede her şey güzeldi
Benzeri eşi yoktur bence bu eski kıtada

‘Yesterday’ i Zamfir’den ilk orada dinlemiştim, yüzyıl önce kurulmuş o kahvehane çok özel olacak benim için her zaman. Shirley Bassey, Steve Wonder, Elton John kimler yoktu plakların arasında, eğlenceli bir seçimden sonra kahvelerimizi söyler, dostları beklerdik. Hüzünleri bile iyi hatırlatan bir mekândı orası, sanırım büyülü fanustu ve-veya çok iyi hazırlanmış bir mutluluk seti idi. Dersten çıkar ya da eker orada soluklanırdık. Gazete dergi okuma alışkanlığı kazandıran bir ortamı vardı, sahibinin çizgi roman arşivi-Pekos Bill, Tommiks, Zagor, Zembla, Texas,Mandrake- özel izinle açılan kilitli bir dolapta durmasına rağmen, daha değerli kitaplar ortalıkta gezer ve kaybolurdu-kaybolmalarına göz yumulurdu desek daha doğru sanırım-.

Bir serçe dolaşırdı içeride kapı açıkken kaçmaması şaşırtırdı herkesi. Bir duvarında siyah beyaz aile resimleri vardı, rahmetli dedesi berber imiş onun dükkânının fotoğrafı tablo gibiydi hala aklımdadır. Dede Sophia Loren hayranı olduğundan dükkânın duvarları onun afişleriyle kaplıymış, hatta karısıyla defalarca kavga ettiğinden bir tanesinin yırtılmış ve tekrar onarılmış olduğunu anlatmıştı torunu Fikret Baba.

Karşı duvarda İtalya şehirlerinin kabartmaları asılıydı, bunları Fikret Baba’nın ilk aşkı- ki sonra bir daha âşık olamadığını içkili bir sohbette itiraf etmekten utanmıştı- akademide iken yapmış ve hediye etmiş olduğundan tozunu bile kendi alır kimselere elletmezdi. Bir keresinde karşı görüşten birkaç kişi olay çıkarıp masaları devirdiğinde, hayvani bir güç gelmişti ona sırf duvara zarar gelmesin diye, herkesi dışarı çıkarmayı başarmıştı- o günden sonra ondan biraz tırstığımızı itiraf ediyorum-. Milano’ya bir zaafı vardı bunu anlamıyor o yüzden hikâyeler uyduruyorduk, ilk aşkının orada yaşadığına inandırmıştı kendini-ondan hiç haber alınamadığı halde- hal böyle olunca her aklı uçtuğunda- ki bunu cigaralığa borçludur- sabaha yola çıkacağını kahveyi de geçici süre bana bırakacağını söyler coşkuyla dolardı- ta ki ayılana kadar-. Bir plak vardı sanırım çok özel-kilitli dolapta dururdu-, o sabahlarda onu önce bebek sever gibi ipek bezle siler, koklayıp iç geçirir ve dinlemeye başlardı, hiçbir müşteriyle ilgilenmezdi, devamlı gelenler diğerlerini uyarır sustururdu. Biz kendi çayımızı alırdık, Münir Nurettin’i aşırı sevmemi hep buna bağlamışımdır, ‘beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın’ der ve hep beraber ağlardık. Allahtan Kalamış bestesi ardından yetişir normale dönerdik. Ah Fikret Baba ah, çoğumuza sevmek ne demek sen öğrettin elbette, acı çekmeye meylimiz biraz senin yüzünden…



21.02.09

Nadir Keleş

Yusuf Hayaloğlunun şiirini hep değiştirmek istemişimdir,
Biz 5 kişiydik,Özlem,Meltem,Nadir,Gültekin ve ben....
18 yaşlarında 5 genç,düğün alayları ile gelmiştik memleketlerimizden memleket sevdamızın başkentine.Yaralarımız vardı derinlerde ama bir dost gülüşü ile hafiflerdi acılarımız.Sınırlı paramız ama sınırsız zamanımız vardı,bekar evlerimiz ,ranzaları demir yurt odalarımız bir kap çorba ya da makarna yaptığımız elektrikli ocaklarımız vardı.Paramız ortak,sevdamız ortak,gülüşlerimiz aynı, bakışlarımzda zaman zaman emanete alınmış ,yüzümüzde asılı kalan hüzünlerimiz vardı.Hani kimse dokunmasa dünyayı değiştirecek kadar güçlü ve inançlıydık - değiştirmeye de kalkmadık değil- ...Bilmediğimiz tatmadığımız bir dolu duygu vardı.Bencil değildik,maskelerimiz yoktu yüzümüze gerektiğinde takdığımız,çin malı değildi birbirimizden aldıklarımız asla hayati tehlike içeren ya da kanserojen ya da katkı maddesi yoktu sohbetlerimizin tadında,ozon delik değildi hissetiğimiz sadece dostluğun sıcaklığıydı küresel ısınmadan uzak ve bi-haber.
Dost,20 yıldan sonra ve 21. yılda dahi dost olandır,eli omuzunda ,yüreğini bir şarkıda hissedebildiğin ve başka bir şehirde de olsa yanıbaşında olandır.
Hep içinden Ver elini İstanbul diyesin gelir.


Özlem ve Nadir'e
"Nadir " bulunan ve hep "Özlem" le yüreğimde olan dostlarıma.
Ayşe-14 Mart-09

özlermiş insan bisiklete binip sırtına kadar çamur olmayı da özlermiş...

dostlarla sarhoş olmayı da özlermiş insan....

İYİKİ VARSIN DİYEBİLMEK NE GÜZEL ŞEYDİR

çok güzel bir paylaşım elinize sağlık
okurken kendimden birşeyler buldum