Varlıkla yokluk arasında...

Seni düşürüp ruhunu kıran hayata yeniden tutunmak isterken, tuttuğunu sandığın ince dal da kırılırsa yeniden; bu kez düşlerin, bu kez umutların da sanki kemiklerinden yağan dolu taneleri gibi dağılır kendini yitirdiğin, hem sisli,karanlık adı bilinmez sokaklara… Girilmez sokaklara…

Hayıflanırsın sonra kendi kendine; keşkelerle, ateş ayaklı sorularla…

Nerde yanlış yaptım? Dağılan bir bulut gibi hissedersin kendini sisler içinde ve çöküp düşünecek, yollar arayacak yer bulamazsın. Yer ve yollar uzaklaşıyor gibidir altından ve aklından… Yoksa yoksa ben yanlışın kendisi miyim? Yok, hayatsa, neden hemfikir değiliz düşenlerle?

Yanıtsızlığın yankıları; silahlanmış, kuşanmış düzensiz ordular gibi gelen sessiz sesler, işgal eder düşünme yetisini yitirmekte olan beynini…

Çirkinliği anladım, savaşları, ölümü, yıkımı anladım; ama neden dünyanın en güzel varlığı sevgi de acı verir; bir incelikken dönüşür kabalığa, kalın bir nefrete; ölü bir kayadan bir boğuk yankı olarak… Ve içine uçurum gibi çöker…

Oysa karşılıksızlığa teslimi, kabulü biliyorsundur…

O seni sevsin diye değil, ‘onu sevmeyi sevdiğinden’ vermişsindir yüreğini…

Ama yine de kırk ustura ağızlı ikilem, tırmalar içinde incelmiş ne varsa!

Kendinden bile gizlediğin bir beklenti gözlerini yorar. Yine de beklersin bir eli, başsız ve gövdesizden… Bir hayalden uzanan bir eli bekler gibi…

Yaralarının otanmayacağını bilerek ve yarana merhem yerine bir yarayı bekler gibi…

Evet, başlamadan bitmiştir sevgi… Suya ve havaya ve rüzgâra verilmiştir. Su ve hava ve rüzgâr, almıştır sevgini sana acı bırakmıştır yerine…

Silmek istersin yazılanları yenilerini yazmak için silinenlerin gölgesi sarar yazdığın her yeni satırı,yırtıp atmak istersin izlerde kaybolsun diye bu defa bir yanın eksik ve yarım kalır

Aşk varlıkla yokluğu yaşamaktır aynı süreç içerisnde ne varlığını kabulenirsin bittiğinde nede yokluğunu...

Kendi bilinmezliğinde bir yok olursun acılarla bir yeniden var edersin kendini acıların verdiği olgunluğunla ..

Ve sürer gider...
alıntı