sanal dostluk

Sen sanal bir dostsun
Her olman gerektiğinde yoksun.
Artık, her sigaramın dumanında uçup gittiğini,
Boşalan her kadehin dibinde bittiğini görüyorum..
Yoksun işte!

Artık papatyalar seni çağrıştırmıyacaklarını
söyler gibi.. Seninle beraber, ,
doğadaki güzelliklerde yok oldu teker teker..
Oysa ben..
Tüm duyu organlarımda yaşatmıştım seni..
Yıldızlarda parlaklığını görürdüm ışıl ışıl.
Çiçeklerde kişiliğin vardı renk renk.
Tüm güzel şarkılarda sesini duyar,
En güzel şiirlerde seni okurdum satır satır..
Yoksun işte artık. yoksun..

Varsın aslında, hemde şimdiye dek hiç olmadığın
kadar varsın.
Hemde seni hiç hatırlamam gerekmediği anlarda
bile
En sıkıntılı günümde, en hüzünlü günümde
varsın.
En çaresiz günlerimde bile hatırlandın.
Ama hep unutulmuşluğumdu hatırladığım.
Var olmakla yok olmak arasında silik bir
çizgiydin artık..
İnsanların birbirini hiç görmeden,
Ve birbirlerinin ses tonunu bile bilmeden
dostlukların olabildiğini,
Harflerle, sabahlara kadar konuşulabildiğini
hatırladım..
Ve o anlamdaki dostlukların bu anlamsızlıkla nasıl
devam edebileceğini sordum kendime.
İçimden gelen ses, yok işte dedi.
Yoksun işte.
Neye yarar unutulmadığımı hatırlattığın.
Neye yarar unutulduğumu hatırladığım.

Artık her sigaramın dumanında uçup gittiğini,
boşalan her kadehin dibinde bittiğini görüyorum..

Sen bir sanal dostsun, gerçekte olmadığın kadar yoksun..

Şair : Doğan Nadi Beyhan