Toprakla İnsan Arasında

Konu: Toprakla İnsan Arasında Perş. Ara. 18, 2008 1:11 am

TOPRAKLA İNSAN ARASINDA

Ne ilginç değil mi?
Toprağın üzerinde herkes birbiriyle kavgalı. Bir şeyleri paylaşma, üste çıkma hevesinde. Bunun için de elinden geleni yapıyor. Üstelik yine toprağın üstünde kimse kendinin eşit olduğunu falan da düşünmüyor.
“BEN!”

Oysa toprağın altındakilerin hiçbir derdi yok.
Bir toprak, bir ölüm, bir öbür dünya hatırlatması değil, asla böyle anlaşılmasın.
Ama şu bir gerçek ki, toprağın altı üstünden daha gerçekçi.
Çünkü orda herkes sadece eşit değil aynı zamanda daha dürüst. Kendilerine olmadığı gibi birbirlerine de zararı yok. Hatta hiç kimseye zararları yok. Toprağa bile…
Ama ne ilginçtir ki toprağın üzerinde toprağın haberi bile yokken toprak kavgası yapılıyor…

Ne ilginçtir ki, toprağın altında kimsenin birbiriyle anlaşamama gibi bir derdi yokken ve hepsi birbirini çok iyi anlarken, toprağın üzerinde “Benim dilim” de konuşulacak deniliyor.
“Buralar benimdi, benden aldınız…”
“Buralardan beni sürdünüz, çıkarttınız…”
“Bana kendimi ifade etme hürriyetimi vermedeniz…”
Birileri birilerinin peşine düşüyor… Oysa bilmiyorlar ki herkes toprağın altında yatanın peşinde. Öyle değil mi?
Çok ilginç çok…

İnsan, toprağın üzerindeki kavgayı seyrettikçe toprağın altına daha çok yaklaşıyor. En azından kendi adıma… Çünkü toprağın altı daha samimi geliyor. Daha dinlendirici ve uyarıcı. Ama toprağın üstü… ne de sahte!

Üstelik toprağın altıyla üstünü ayıran da yine toprak…
Susmuyor ama toprağın üstündekiler… Birbirini dinlememekte ısrarlı… Birbirinden almakta… Birbirinden çalmakta… Birbirini yemekte…
Kabarmış bir iştahla saldırıyorlar birbirine…
Sanki gerçek kendisiymiş, gerçek kendi söylediği, kendi yaptığıymış gibi. En doğrusunu, en iyisini o biliyormuş gibi…

Toprak…
Ayaklarımızı bastığımızı düşünüyoruz değil mi?
Hayır. Aslında dünyada tepetaklak yaşayanlar biziz ve toprak bizim üzerimize basıyor… Hissetmiyoruz bile… Çünkü toprak insan kadar acıtıcı değil. Ama insanı hissediyoruz. Toprağın üzerine bastığını düşünen insanı hem de en acı şekliyle hissediyoruz.
Birbirimizin üstüne basıyoruz… Birbirimizin altından, bizi orada tutan şeyi çekiyoruz; “Düşsün, bana ne!”
Oysa neyin kavgasını bile verdiğini bildiği yok aciz insanın… Sadece kendini kaybetmişlik duygusu…
“Değişiyorum” diyor. “Açılım yapıyorum…”
“Yoksulları doyuruyorum” diyor.
“Bu ülkeyi seviyorum” diyor.
“Dilimi seviyorum” diyor.
Bütün bu sevgi sözcükleriyle vuruyor herkesi.
İnsan, kendi ihanetinde kendini vuruyor, Brütüs arıyor.

Ne ilginç değil mi?
Toprakla insan arasında yine toprak var oysa… Ve toprak ayaklarımızın altında değil, biz ona basmıyor, onu yürümüyoruz, o başımızın üstünde ve o bizi yürüyor. Tersine olan biziz yani…
Ne ilginç değil mi?

ALİ ULURASBA

Konu: Geri: Toprakla İnsan Arasında Paz Ara. 21, 2008 6:20 pm

Bu yazı bana ilk olarak rahmetli anneannemden duyduğum bir sözü hatırlattı

Mal sahibi mülk sahibi hani bunun ilk sahibi...

Gerçektende öyle. Hep birşeylerin savaşındayız. Üstelik bu uğruna savaştığımız şeyler sahip olduğumuz değil ödünç aldığımız şeyler.
Ve dönüop baktığımızda da aslında hep ama hep ihtiyacımızın üzerinde şeyler istiyoruz.
Hırsla, açlıkla, gözü dönmüş bir şekilde...

Konu: Geri: Toprakla İnsan Arasında Paz Ara. 21, 2008 7:47 pm

topraktan geldik toprağa gideceğiz ama unutmayın derlerki bazı insanları toprak bile kabul etmez derler allah bizi bunlardan yapmasın toprağımız cennet olsun