YoKLuĞuN..

yokluğuN; odamıN duvarlarıNa astığım, banA ağlayan suretlerim... yokLuğun; içiMi kaNata kanaTa beni ezip geÇen bu acı... yokluğun; gözüMden dökülen, içiMe süzülen bu kaNLı mercanLarım... yokluğun; dinmeK bilmeyen kalp ağrılarım, uğruna kuruTTuğum kırmızı güllerim... yokluğun; her Gece kalemime sayıKLattığım aşkımız, ayak parmaKlarımdan beYnime sızan sızımız... yoKluğun; adını "seNsizliK" koyduğum bu karanlıkta kayboluşum, seni bulma derdindeyken duVarlarına çarpıŞlarım... yoKluğun; her yeni günde haSretinin büyüyen acısının yüzüMe tokat misali çarpışI... yokluğun; yüzüMün yarısında ağlayan çaResizliğim, içimde yaktığın sönmek bilmez ateşin... yoKluğun; sen diye sarıldığım bu kaHrolası boşluk, adınI her yazışımda elimdeki Titremelerde hissettiğim hOşluk... yokluğun; zifir siyahi gecelere attığım pis gülüşlerim, beni maHkum ettiğin bu duvarlarda diRhem diRhem ölüşleriM..........SİYAHTAKİKAN GÖrÜnmEZ sE İYİ baK

Çok güzelmiş ya çok beğendim emeğine sağlık Blackinblue

başının çukurunun izi yokluğun,
burnumda tüten bir koku,
boş odalarda yankılanan ayak sesim,
evin her yanına bulaşmış parmakizin,
yarısı anımsanamayan hayaldeki suretin...
başka bir şey değil yokluğun, dahası değil!
geçtiğim sokaklar,tanıdığım insanlar hepsi sen dolular...
hepsinin sesinde sen! hepsinin gülüşünde sen!
hepsinin yüzünde sen!
şen çocuklarınyaramazlıklarında bir parçan,
bir parçan lisesli haytaların masumane aşklarında...
dilencilerin insanın yüreğini burkan hüznünde sıkışıp kalmış bir yanın..
bir tarafın imrenerek baktığın piknik yapan mutlu aile tablolarında.
yokluğun yalnızlığımda saklı sadece,
yalnız kalışımda.
ruhumdasın... hayatın içinde...
göz alabildiğine bakıp gördüğüm her şeyde!
yokluğun bir şeysizlik değil!
yokluğun: 'sen'sizlki sadece... sensizlik değil.
her yer böyle sen doluyken,
her şey böyle sana çalarken
gelmemekte diretsen n'olur?
beni yokluğuna saldın sansan ne olur?
şimdi gitsen ne olur?
kimi kandırabilirsin böylesine bana bulanmışken ruhun?
kime sıkarsın palavralarını?
şimdi gitsen ne olur?
kim inanır böyle yanıbaşımda dururken hayalin?
gitsen ne olur?
kim inanır gittiğine?
yüzün ellerime bulaşmış, dudakların dudaklarımı tanımış!
gittin sanıyorsun değil mi?
gitmedin! ben istemedikçe de gidemezsin....

gözlerimi döktüm gidişinin ardından bulutlarla yarışarak her damlada,
yüreğimin eşiğinde kaldı ayakizin...
ve bir kış uğradı ruhuma: nasıl üşüdü senin için ısıttığım içim!
soğuk denizlerin tuzuyla dağladım yüreğime açtığın yaraları,
yıldızları bir bir sıyırıp aldım gökyüzünden, ay aydınına bıraktım.
gittin!
umutsuz bir bakışım kaldı ardından geriye,
hüzün yüzüne çok yakışıyor dedin
ve gözlerime çelik gibi parlayan bir keder asıp gittin.
saçının yek telini bulduğum gece yastığında
gündüzler geç kaldı gecelerimin bitimine...
gittiğin mevsimde kaldım hep, gittiğin yalnızlıkta
ve kaç yıl geçtiher gecenin ayışığında.
gittiğin günde kaldım, haftalar uğramadı yanıma,
gittiğim gün eskidi her şeyim, ne söylesem kâr etmedi yokluğuna.
gittiğin günde kaldım, hiç gelmeyişini bekleyerek, bilerek...
gittiğin günde kaldım, sana icad ettiğim her sevda sözünü,
mandal karşılığı bir eskiciye sattım,
seni yüreğimin en yaralı yerine sakladım.
gittiğin günde bıraktın beni dönüp ardına bakmadan,
beni bana koyverip, her şeyi üstüme devirip!
yedi bahar eskittim gidişinle, sekizinciye çıkar mıyım allah kerim!
ama gittiğin günde kaldım...
sert sonbahar rüzgârının yüreğimi kavurduğu vakitte,
ceketini alıp, yüreğine binip gittiğin, beni tarumar ettiğin,
odaları bir bir üstüme yıktığın günde kaldım.
yedi sonbahar eskittim ardından adam!
yedi hayat... yirmi sekiz mevsim!
bir sen eskimedin içimde be adam!
ben eskidim ama içimde bir seni eskitemedim...
belki de seni en çok gittiğin günde kaldığımda sevdim!