hayat beni anlamadı

Küçüktüm,
Babamın bizi neden bırakıp gittiğini anlamayacak kadar… Annemin nelerle mücadele ettiğini,, bizleri büyütmek için neler yaşadığını, içinde kopan fırtınalarını görmeyecek kadar… Ekmek kavgasının ne kadar zor olduğunu, insanların ne kadar acımasız olduğunu bilmeyecek kadar…

Büyüdüm,
Babamın neden gittiğini anlıyorum artık, ona kızamıyorumm…
Annemin eşi olmayan bir kadın olduğunu ve bendeki değerini görebiliyorum…İnsanların acımasızlıklarını bir çok şekilde yaşayarak öğrendim. Acılar beni zamanından önce olgunlaştırdı…

Herkesi her şeyi anlayabiliyorum artık. Kızmıyorum kimselere… Herkesin bir açıklaması var, herkesin kabul ettiği gerçekler ve doğrular… Bunları anlamak benim gençliğimi aldı elimden… O kadar çabuk büyüdüm ki yaşımdan iki kat büyük düşünebiliyorum artık.

Ben hayatı anlıyorum, anlamasına da o beni bir türlü anlamıyor…

Annem, güzeller güzeli, benim vefakar annem, ne kadar özlüyorum seni bir bilsen…Kime kızmalıyım, kime sitem etmeliyim bilmiyorum ki… Senin boşluğuna daha alışamadan şimdi babamın peşinde zalim felek… Hiç acımadı bana, bakmadı göz yaşlarıma, yaşadıklarıma… Kaderimiz karşısında yapılacak ne var ki. Yazılı olanı yaşıyoruz işte… Aşk meşk konularına hiç girmiyorum, onların bıraktığı izler bambaşka…

Diyorum ya…
Ben hayatı anladım anlamasına da o beni hiç anlamadı…
alıntı
anlaşılmayı beklerken birşeyler gidiyor bizden ((((